Drukarki
Drukarka - to podstawowe urządzenie peryferyjne komputera służące do drukowania na papierze lub innym materiale poligraficznym "twardych kopii" danych, takich jak tekst, rysunki, wykonanych wcześniej za pomocą komputera. Ogólnie drukarki można podzielić na dwa rodzaje: uderzeniowe i bez uderzeniowe. Każda z nich posiada zwykle własne zasilanie, podajnik papieru i zazwyczaj jakąś tackę na odbiór gotowych wydruków. Zależnie od rodzaju, drukarki mogą mieć również różne wielkości - od formatu grubej książki do sporego kserografu. Parametry:
- rozdzielczość mierzona w liczbie na cal (DPI)
- prędkość mierzona w liczbie znaków na sekundę w trybie tekstowym lub czasem wydruku strony w trybie graficznym
- trwałość mierzona czasem bezawaryjnej pracy
- hałaśliwość, szczególnie istotna przy częstym wykorzystywaniu
- koszty eksploatacyjne, stanowiące często niebagatelną kwotę.
Standardy - Wśród różnych typów drukarek powstało kilka standardów, dzięki czemu współpraca drukarek z programami użytkowymi jest prostsza. Nawet jeśli dany program nie współpracuje bezpośrednio z naszą drukarką można ją ustawić tak, by emulowała którąś z bardziej znanych typów.
Historia drukarek - jest już bardzo długa, bo sięga roku 1902, kiedy to Frank Pearne wraz z Charlesem L. Krumem rozpoczęli pracę nad drukującym telegrafem. Po rozwiązaniu problemu synchronizacji nadajnika z odbiornikiem, w lecie 1910 roku nadzorowali oni swoją pierwszą instalację na liniach pocztowych pomiędzy Nowym Jorkiem a Bostonem.Urządzenia te, zwane dalekopisami, były wyposażone w klawiaturę w stylu maszyny do pisania do wprowadzania wysyłanych wiadomości oraz w rolkę papieru do drukowania odbieranych wiadomości. W ciągu następnych lat Krumowie wciąż poprawiali niezawodność swoich systemów. Do roku 1914 dalekopisy używano w redakcji Associated Press do dostarczania kopii gazety do oddziałów redakcyjnych rozsianych po całych Stanach Zjednoczonych, a na początku lat 1920-tych stosowano je praktycznie wszędzie na całym świecie.W międzyczasie, pod koniec lat 1920-tych i na początku lat 1930-tych naukowcy i inżynierowie zaczęli skupiać swoją uwagę na zagadnieniach mechanicznych obliczeń. Pierwsze urządzenia, takie jak Analizator Różnicowy Vannevara Busha, były przeważnie urządzeniami analogowymi, lecz nie wszyscy byli przekonani do obliczeń analogowych. Na zebraniu w miejscowości New Hampshire we wrześniu 1940 George Robert Stibitz użył cyfrowej maszyny do wykonania pierwszego pokazu zdalnych obliczeń. Swój komputer będący w Nowym Jorku przy pomocy linii telefonicznej podłączył z dalekopisem. Następnie za pomocą klawiatury dalekopisy wprowadzał dane potrzebne do obliczeń, a w ciągu minuty dalekopis drukował odpowiedzi tworzone przez komputer. Do lat 1950-tych komputery stały się bardziej złożone, lecz operatorzy wciąż byli zmuszeni do wprowadzania programów przy pomocy paneli przełączników lub ładowania ich z taśm papierowych albo kart perforowanych. Z uwagi na to, iż jedynym sposobem ekonomicznego wykorzystania pierwszych komputerów było używanie ich 24 godziny na dobę, czasochłonne pisanie programów wykonywane było off-line przy użyciu dalekopisów ze zintegrowanymi z nimi perforatorami taśm papierowych lub kart. Gdy moc komputerów wzrosła, dalekopisy zaczęto podłączać do nich bezpośrednio. Pozwalało to na bezpośrednią komunikację komputera i operatora, co stanowiło pierwszy krok na ścieżce prowadzącej do interaktywnej pracy z komputerem, którą wykonujemy dzisiaj. Następcą dalekopisu została drukarka rozetkowa, posiadała ona czcionki umieszczone koliście na wymiennej głowicy. Czcionka uderzała w taśmę barwiącą pozostawiając na papierze ślad. Szybki rozwój w dziedzinie zastosowań komputerów wymusił stworzenie szybkich drukarek wierszowych, drukujących na raz cały wiersz. Następnym krokiem było szerokie wykorzystanie komputerów w warunkach domowych, a za tym potrzeba posiadania drukarek osobistych. Początkowo były to drukarki rozetowe, lecz później rozpowszechniły się drukarki 9-igłowe. Drukowały nie tylko tekst, ale i grafikę, co było dużym osiągnięciem.