Drukarki

Drukarka - to podstawowe urządzenie peryferyjne komputera służące do drukowania na papierze lub innym materiale poligraficznym "twardych kopii" danych, takich jak tekst, rysunki, wykonanych wcześniej za pomocą komputera. Ogólnie drukarki można podzielić na dwa rodzaje: uderzeniowe i bez uderzeniowe. Każda z nich posiada zwykle własne zasilanie, podajnik papieru i zazwyczaj jakąś tackę na odbiór gotowych wydruków. Zależnie od rodzaju, drukarki mogą mieć również różne wielkości - od formatu grubej książki do sporego kserografu. Parametry:

• rozdzielczość mierzona w liczbie na cal (DPI)
• prędkość mierzona w liczbie znaków na sekundę w trybie tekstowym lub czasem wydruku strony w trybie graficznym
• trwałość mierzona czasem bezawaryjnej pracy
• hałaśliwość, szczególnie istotna przy częstym wykorzystywaniu
• koszty eksploatacyjne, stanowiące często niebagatelną kwotę.

Standardy - Wśród różnych typów drukarek powstało kilka standardów, dzięki czemu współpraca drukarek z programami użytkowymi jest prostsza. Nawet jeśli dany program nie współpracuje bezpośrednio z naszą drukarką można ją ustawić tak, by emulowała którąś z bardziej znanych typów. 

Historia drukarek - jest już bardzo długa, bo sięga roku 1902, kiedy to Frank Pearne wraz z Charlesem L. Krumem rozpoczęli pracę nad drukującym telegrafem. Po rozwiązaniu problemu synchronizacji nadajnika z odbiornikiem, w lecie 1910 roku nadzorowali oni swoją pierwszą instalację na liniach pocztowych pomiędzy Nowym Jorkiem a Bostonem.Urządzenia te, zwane dalekopisami, były wyposażone w klawiaturę w stylu maszyny do pisania do wprowadzania wysyłanych wiadomości oraz w rolkę papieru do drukowania odbieranych wiadomości. W ciągu następnych lat Krumowie wciąż poprawiali niezawodność swoich systemów. Do roku 1914 dalekopisy używano w redakcji Associated Press do dostarczania kopii gazety do oddziałów redakcyjnych rozsianych po całych Stanach Zjednoczonych, a na początku lat 1920-tych stosowano je praktycznie wszędzie na całym świecie.W międzyczasie, pod koniec lat 1920-tych i na początku lat 1930-tych naukowcy i inżynierowie zaczęli skupiać swoją uwagę na zagadnieniach mechanicznych obliczeń. Pierwsze urządzenia, takie jak Analizator Różnicowy Vannevara Busha, były przeważnie urządzeniami analogowymi, lecz nie wszyscy byli przekonani do obliczeń analogowych. Na zebraniu w miejscowości New Hampshire we wrześniu 1940 George Robert Stibitz użył cyfrowej maszyny do wykonania pierwszego pokazu zdalnych obliczeń. Swój komputer będący w Nowym Jorku przy pomocy linii telefonicznej podłączył z dalekopisem. Następnie za pomocą klawiatury dalekopisy wprowadzał dane potrzebne do obliczeń, a w ciągu minuty dalekopis drukował odpowiedzi tworzone przez komputer. Do lat 1950-tych komputery stały się bardziej złożone, lecz operatorzy wciąż byli zmuszeni do wprowadzania programów przy pomocy paneli przełączników lub ładowania ich z taśm papierowych albo kart perforowanych. Z uwagi na to, iż jedynym sposobem ekonomicznego wykorzystania pierwszych komputerów było używanie ich 24 godziny na dobę, czasochłonne pisanie programów wykonywane było off-line przy użyciu dalekopisów ze zintegrowanymi z nimi perforatorami taśm papierowych lub kart. Gdy moc komputerów wzrosła, dalekopisy zaczęto podłączać do nich bezpośrednio. Pozwalało to na bezpośrednią komunikację komputera i operatora, co stanowiło pierwszy krok na ścieżce prowadzącej do interaktywnej pracy z komputerem, którą wykonujemy dzisiaj. Następcą dalekopisu została drukarka rozetkowa, posiadała ona czcionki umieszczone koliście na wymiennej głowicy. Czcionka uderzała w taśmę barwiącą pozostawiając na papierze ślad. Szybki rozwój w dziedzinie zastosowań komputerów wymusił stworzenie szybkich drukarek wierszowych, drukujących na raz cały wiersz. Następnym krokiem było szerokie wykorzystanie komputerów w warunkach domowych, a za tym potrzeba posiadania drukarek osobistych. Początkowo były to drukarki rozetowe, lecz później rozpowszechniły się drukarki 9-igłowe. Drukowały nie tylko tekst, ale i grafikę, co było dużym osiągnięciem.

Kolejny krok to drukarki 24-igłowe o lepszej jakości i szybkości druku. Wraz z powstaniem szybszych procesorów i projektowaniem systemów operacyjnych zorientowanych graficznie powstała koncepcja WYSIWYG czyli "co widzisz (na ekranie) to dostaniesz (na papierze), a za tym stworzono drukarki laserowe. Jednak drukarki laserowe były za drogie dla wielu użytkowników, a drukarki igłowe za wolne i za głośne. Rozwiązaniem na tych problemów było wprowadzenie na rynek drukarek atramentowych. Były szybkie, ciche, oferowały niezłą jakość wydruku i przede wszystkim były niedrogie. W celu polepszenia jakości szczególnie druku kolorowego , grafiki zrodziła się koncepcja drukarek termo transferowych i sublimacyjnych . Jednak były to urządzenia drogie i kosztowne w eksploatacji. Są wykorzystywane do zastosowań profesjonalnych.Drukowanie w kolorze - zagadnienie drukowania w kolorze i wiernego przedstawiania kolorów wiąże się ze sposobem postrzegania kolorów przez oko ludzkie. Nie będziemy tu wnikać w mechanizmy widzenia barwnego ani omawiać spraw, które interesują profesjonalistów. Ograniczymy się jedynie do krótkiego opisu najważniejszych elementów związanych z barwnym drukiem. W kolorowych drukarkach nie używa się mieszania RGB, czyli kolorów czerwonego, zielonego i niebieskiego, tak jak w monitorach. Drukowany obraz nie świeci własnym światłem lecz tylko światłem odbitym. Jako kolorów bazowych używa się do drukowania cyjanu (seledynowy), magenty (purpura), żółtego i czarnego (określane to jest jako system CMYK). Kolory te powstają przez odjęcie od światła białego któregoś z kolorów podstawowych (czerń przez odjecie wszystkich, czyli brak światła). Magenta to dopełnienie koloru zielonego, cyjan czerwonego a kolor żółty niebieskiego. W przemyśle drukarskim standardem stał się system firmy Pantone, znany pod skrótem PMS (Pantone Matching System, czyli system dopasowywania (odwzorowania) kolorów firmy Pantone. System ten, stosowany w poligrafii od 1963 roku, definiuje 747 standardowych kolorów i określa proporcje mieszania barw podstawowych oraz rodzaj barwników potrzebnych do odtworzenia tych kolorów. Firma Pantone udziela licencji na symulacją swoich kolorów. Na razie bardzo niewiele monitorów i drukarek jest w stanie wiernie odtworzył te kolory. Kolorowe naświetlarki posługuję się najczęściej specjalnymi emulsjami fotograficznymi. Są to urządzenia profesjonalne, bardzo drogie. Specjalny rodzaj naświetlarek pozwala otrzymywać przeźrocza - jest to znacznie prostsze niż przeniesienie kolorowego obrazu na papier. Drukarki strumieniowe, termiczne lub piezoelektryczne typu „color wax” lub „thermal sublimation” (dye difussion) pozwalają na osiągnięcie 16.7 mln barw z rozdzielczością 300 dpi, osiągając jakość bliską fotografii. Materiały eksploatacyjne do takich drukarek są jednak znacznie droższe niż materiały fotograficzne. Szybkość druku wynosi 0.5-2 stron formatu A4 na minutę. Spotyka się też kolorowe drukarki tego rodzaju formatu A3. Atrament w kolorach CMYK jest w nich w postaci stałej. Bardzo długo, bo do dwóch godzin, trwa proces uruchamiania takiej drukarki: wymagane jest trzykrotne czyszczenie głowic przy pomocy specjalnego papieru. Z tego powodu producenci nie zalecają wyłączania tych drukarek z sieci i nie wyposażają ich w wyłączniki sieciowe. W stanie „oczekiwania” pobierana moc spada do około 100 W a czas potrzebny do wydrukowania pierwszej strony wynosi około 3 minut. Drukowanie na folii wymaga „utrwalenia” obrazu w dodatkowym urządzeniu poddającym ją termiczno-ciśnieniowej obróbce (nazywa się ono „enhancer”). Produkuje się kolorowe drukarki strumieniowe przeznaczone do pracy ciągłej (tj. drukowania wielu tysięcy stron na miesiąc). Drukarki laserowe drukujące w kolorze są na razie rzadkie i drogie. Oferują one typowe dla drukarek laserowych parametry wymagając jednakże kilkukrotnie większych pamięci RAM.Polskie znaki - drukowanie polskich znaków możliwe jest w trybie graficznym na wszystkich drukarkach. Coraz więcej producentów drukarek wyposaża je w czcionki zawierające znaki polskie w jednym z kilku standardów, najczęściej w standardzie Mazovia lub Latin 2. Ponieważ Latin 2 zastosowany został w wersji środkowo i wschodnioeuropejskiej MS-Windows a jest to standard wprowadzony przez IBM i MicroSoft, firmy o największym wpływie na rynek komputerów, niezależnie od pewnych wad standard ten został przyjęty przez pozostałe firmy zagraniczne produkujące sprzęt i oprogramowanie. Fascynujący świat komputerów na drukarkach laserowych i strumieniowych szybkość druku w trybie graficznym i tekstowym jest podobna, ale na drukarkach termicznych czy mozaikowych warto się postarał o polskie znaki w trybie tekstowym, zawarte w stałej pamięci ROM drukarki. Jest to również konieczne jeśli chcemy drukował teksty napisane nie przy pomocy jakiegoś edytora tekstu, lecz drukujemy bezpośrednio spod systemu operacyjnego, teksty napisane przy pomocy edytora narzędziowego.

Czcionki - w stałej pamięci (ROM-ie) drukarki zwykle jest kilka, czasem do kilkunastu krojów pisma (w drukarkach laserowych), można dokupić często kości pamięci ROM z fontami, albo kupić czcionki na dyskietce (soft fonts), drukowane w trybie graficznym. Tworzenie nowych krojów pisma jest obecnie bardzo modne. Upowszechniło się kilka formatów, wśród których 2 najważniejsze to czcionki postscriptowe firmy Adobe oraz reklamowane przez Microsoft czcionki typu TrueType, które wyglądają na ekranie tak jak w druku. Istnieją programy umożliwiające zamianę jednego formatu czcionek na drugi (np. konwerter czcionek AllType firmy Atech) i dokonywania zmian kroju czcionek. Firma Photo Lettering Inc. jest właścicielem ponad 10 tysięcy różnych czcionek, w tym dobrze znanych czcionek akcydensowych, czyli takich, które wykorzystuje się do drukowania ogłoszeń, plakatów czy napisów filmowych. Również biblioteki czcionek postscriptowych firmy Adobe liczą kilkanaście tysięcy czcionek. Program o nazwie Adobe Type Manager umożliwia używanie tych czcionek w środowisku Windows 3.1 na komputerach osobistych IBM jak i na komputerach MacIntosh firmy Apple. 

Grafika w drukarkach - większość drukarek ma możliwości graficzne. Starsze drukarki bywają semigraficzne, czyli mogą kreślić ramki i znaki specjalne w oparciu o kody ASCII zajmujące adresy powyżej 127. Rozdzielczości drukarek mozaikowych zaczynają się od 120 dpi, dochodząc do 360 dpi, ale igły tworzące obraz są dość grube więc nie jest to całkiem taka jakość jak z laserowych. Liczba punktów na cal nie jest doskonałym kryterium jakości gdyż stosowane są różne metody polepszenia jakości druku liter. Drukarka mozaikowa, podobnie jak monitor, może pracować w trybie graficznym. Możliwość zaadresowania np. 120 punktów na cal oznacza, że możemy wydrukować punkt w dowolnym miejscu kartki papieru z dokładnością około 0,21 mm. Rozmiar pojedynczego punktu może być nieco większy, punkty będą wtedy zachodzić na siebie, ale nie zmienia to ich adresowania. 

Pamięć drukarek - im większy bufor pamięci drukarki tym szybciej zwalnia ona komputer od przesyłania danych do drukowania, pozwalając mu wykonać inną użyteczną pracę. Efektem ubocznym pamięci drukarki jest jej działanie nawet po wyłączeniu komputera, dopóki nie zostaną wydrukowane wszystkie dane z jej bufora. Typowe drukarki mozaikowe mają od 4KB do 64KB pamięci RAM. Drukarki strumieniowe mają zwykle miejsce na rozszerzenie pamięci do 256 lub 512 KB. Pamięć ta wykorzystywana jest do załadowania wzorców czcionek o dużej rozdzielczości. Najwięcej pamięci potrzebują drukarki laserowe, gdyż muszą stworzyć przed drukowaniem binarny opis całej strony. Przy drukowaniu skomplikowanej grafiki 1 MB pamięci w drukarce laserowej może nie wystarczyć. Jeszcze więcej pamięci wymaga interpreter postscriptu w drukarkach laserowych i strumieniowych. Wielkość bufora drukarki (poza drukarkami laserowymi) można zwiększyć zamieniając część pamięci komputera na bufor. Programy tego typu nazywają się „spooler”. Chociaż uwalniają komputer pracujący pod kontrolą systemu jednozadaniowego od konieczności czekania na zakończenie drukowania to mogą znacznie zwolnić szybkość druku. 

Postscript - jest uniwersalnym językiem do programowania drukarek i monitorów. Stworzyła go firma Adobe Systems a rozpowszechniła Apple Computers w komputerach serii MacIntosh. Programy w postscripcie składają się z poleceń podobnych do poleceń programów pisanych w innych językach. Pliki postscriptu można oglądać tak jak normalne pliki ASCII. Interpreter Postscriptu korzystając z poleceń w tym języku opisujących grafikę i czcionki w sposób wektorowy (a więc opisujący kształt linii a nie punkty) tworzy obraz graficzny strony, którą ma wydrukować lub wyświetlić na ekranie, w postaci rastrowej (czyli jasnych i ciemnych kropek). Taka interpretacja wymaga znacznych obliczeń stąd Postscript realizowany jest najczęściej sprzętowo przez specjalne karty zbudowane na szybkich mikroprocesorach numerycznych, jak ma to miejsce w drukarkach laserowych wyposażonych w taki interpreter. Możliwa jest również interpretacja poleceń postscriptu przez program działający na danym komputerze i kopiowanie utworzonego w ten sposób binarnego obrazu strony na drukarkę. Najlepszym programem pozwalającym to zrobić jest rozprowadzany nieodpłatnie program o nazwie ghostscript, umożliwiający również oglądanie zbiorów postscriptowych na ekranie. Ghostscript jest próbą uniknięcia wysokich opłat.

Drukarki rozetkowe - są to urządzenia z wirującą głowicą. Podstawowym elementem tej drukarki jest głowica pisząca wykonująca ruch obrotowy przy wybieraniu dowolnej czcionki. Głowica jest wykonana w postaci tarczy z prawidłowo usytuowanymi ramionami, na których umieszczone są czcionki znaków piszących. Zasada działania polega na dynamicznym dociśnięciu (uderzaniu) przez młotek drukujący ramiono głowicy z czcionką, taśmy barwiącej do elementu oporowego. Wybieranie z czcionek odpowiedniego znaku może odbywać się przy obrocie startstopowy głowicy lub przy ciągłym jednokierunkowym obrocie głowicy piszącej. 

Drukarki wierszowe - należą do drukarek o zapisie uderzeniowym. Znaki zapisywane są na całej długości wiersza. Najbardziej popularnym mechanizmem wierszowym jest mechanizm w którym znaki umieszczone są wzdłuż twardego, ciągle poruszającego się bębna. W jednym wierszu występują takie same znaki. Podczas druku bęben wykonuje ruch obrotowy, a w odpowiednim czasie w bęben uderzają młotki drukujące sterowane z generatora znaków. Podczas odbijania znaków czcionka ciągle porusza się w płaszczyźnie prostopadłej do wiersza (tzw. druk w locie). Wywołuje to rozmazanie znaków, które w większości przypadków ze względu na bardzo krótki czas docisku jest niezauważalne. Druk w locie pozwala na zwiększenie prędkości zapisu. Po zapisaniu całego wiersza papier przesuwa się o odstęp międzywierszowy i zapisywany jest kolejny wiersz. Mechanizmy te są bardzo szybkie i pozwalają zapisać kilka tysięcy wierszy/minutę. Konieczne jest stosowanie papierów ciągłych (transparentowych). 

Drukarki igłowe - są wyposażone w głowicę drukującą zawierającą od 9 do 48 (najczęściej 9 lub 24) stalowych igieł umieszczonych w jednym lub dwóch rzędach. Każda igła jest wprawiana w ruch przez sprężynkę. W stanie spoczynku pole magnetyczne wytwarzane przez magnes stały unieruchamia igłę wewnątrz głowicy. Przewód nawinięty wokół magnesu stałego tworzy elektromagnes. W czasie pracy przez elektromagnes przepływa prąd, który wytwarza pole elektromagnetyczne o polaryzacji przeciwnej do pola wytwarzanego przez magnes stały - sprężynka wypycha igłę z głowicy. W wyniku uderzenia igły w papier poprzez taśmę barwiącą na papierze, dociśniętym do pokrytego warstwą gumy wałka, pozostaje ślad w postaci punktu. Po wydrukowaniu jednego rządka głowica jest przesuwana o ułamek milimetra do miejsca, w którym jest drukowany kolejny rządek punktów. Przemieszczanie głowicy odbywa się najczęściej za pomocą silnika krokowego. Rzadziej wykorzystuje się mechanizmy wprawiające głowice w ruch drgający (drukarki typu shuttle); ten typ drukarek umożliwia drukowanie z szybkością do 40 stron formatu A4 na minutę. Inną metodą zwiększenia szybkości drukowania jest zastosowanie kilku głowic drukujących. Transport papieru odbywa się zwykle tak samo jak w maszynie do pisania - za pomocą wałka, do którego papier jest dociskany rolkami, lub za pomocą zębatek ciągnących papier z perforowanymi marginesami. Głowica drukarki i mechanizm przesuwu papieru są sterowane instrukcjami języka ESC/P. Instrukcje ESC/P otrzymywane z komputera są wykonywane przez zainstalowany w drukarce układ sterujący, najczęściej - jedno układowy mikrokomputer. W kolorowych drukarkach igłowych wykorzystuje się taśmę składającą się z odcinków w kolorach podstawowych. Przed wydrukowaniem punktu w określonym kolorze taśma jest przesuwana tak, aby pomiędzy głowicą a papierem znajdował się odcinek taśmy z barwnikiem odpowiedniego koloru. Ponieważ igły głowicy stykają się z różnymi barwnikami, często dochodzi do zabrudzenia taśmy. Do zalet drukarek igłowych należą stosunkowo niska cena i mały koszt eksploatacji, możliwość drukowania kilku kopii (w niektórych modelach drukarek - oryginał + 7 kopii) oraz możliwość stosowania różnego rodzaju papieru, łącznie z tekturą o grubości do 2 mm. Wadą jest hałaśliwość, niewielka prędkość drukowania (najczęściej 200-400 znaków na sekundę w trybie zwykłym i około 100 znaków na sekundę w trybie podwyższonej jakości) i niezbyt dobra jakość druku (rozdzielczość od 240x144 w drukarkach 9-igłowych do 360x360 w drukarkach 24-igłowych). 

Drukarki atramentowe - budowa drukarek atramentowych jest zbliżona do drukarek igłowych. Różnice występują w sposobie przenoszenia obrazu na stronę oraz w sposobie przenoszenia i interpretacji danych dostarczanych z komputera. W drukarkach atramentowych wydruk uzyskuje się przenosząc kropelki atramentu które są wyrzucane z dysz głowicy drukującej. Typowa głowica drukarki atramentowej posiada zbiornik z płynnym atramentem oraz maleńkie dysze o średnicy mikrona poprzez które atrament jest nanoszony. Wykorzystujące tę technikę drukarki podgrzewają atrament do ok. 300oC. Pod naciskiem ciśnienia pary atrament wytryskuje przez dyszę w formie niewielkich kropelek. Próżnia wywołana przez wyrzucony atrament przyciąga do dyszy więcej atramentu dzięki czemu można uzyskać ciągły strumień kropelek. Z powodu powstawania podczas podgrzewania atramentu kropelek pary drukarki te nazywane są bąbelkowymi. Zaletą tej technologii jest niski koszt zakupu urządzenia oraz dobra jakość wydruków, zależna jednak od użytego podłoża. Wadą niestety wysoki koszt eksploatacji spowodowany cenami atramentu i niską trwałością głowic. Niska trwałość determinuje jednocześnie bardzo niską wydajność urządzenia. 

Drukarki termosublimacyjne - używają do druku taśmy powleczonej odpowiednim woskiem, który w wysokiej temperaturze jest odparowywany na papier. Drukarki termosublimacyjne używane są przez profesjonalistów ze względu na bardzo wysoką jakość wydruków. Fotograficzne drukarki termosublimacyjne służą tylko do wydruku fotografii i lub pocztówek. Są to urządzenia specjalizowane i nie stanowią konkurencji dla klasycznych atramentówek, choćby ze względu na obsługiwany format papieru. Większość dostępnych modeli drukuje tylko małe zdjęcia, głównie na nośnikach 10x15 cm.

Drukarki LED - mają podobną zasadę działania do drukarek laserowych. Różnica polega na sposobie oświetlania powierzchni bębna. W drukarkach LED powierzchnię bębna oświetla się diodami. Każdemu punktowi w linii odpowiada jedna dioda; łącznie jest ich 2500 w dwóch szeregach dla rozdzielczości 300 dpi (lub 5000 dla 600 dpi). Drukarki z diodami są w porównaniu z klasycznymi drukarkami laserowymi mniejsze, tańsze, bardziej odporne na uszkodzenia i zużywają mniej energii. 

Drukarki laserowe - pierwsza drukarka laserowa Xerox 9700 została wyprodukowana w 1977 roku, a jej cena wynosiła $350 000. Drukarka ta pracowała z prędkością 7000 wierszy na minutę i rozdzielczością 300 dpi. W 1983 roku firma Canon opracowała tani mechanizm druku laserowego o symbolu LPB-CX. Mechanizm ten pozwalał na. wydrukowanie 3000 stron z rozdzielczością 300 dpi i prędkością 8 stron na minutę. W 1984 roku mechanizm ten zastosowano w drukarce HP LaserJet. Stała się ona swego rodzaju standardem dla następnych rozwiązań. W modelu Laser Jet Series II użyto doskonalszego mechanizmu LBP-SX, który pozwalał na wydrukowanie 4000 stron i dawał lepszy poziom zaczerniania powierzchni. Kolejne modele drukarek laserowych firmy Hewlett-Packard charakteryzowały się coraz większą pamięcią buforową, lepszą rozdzielczością, większą liczbą fontów. Pierwszą drukarkę laserową pracującą z rozdzielczością 600 dpi wyprodukowała firma Lexmark w 1991 roku. W 1996 roku na rynku pojawiły się drukarki HP Colour LaserJet 5 i 5M. W wielu sytuacjach istnieje konieczność powielania wydrukowanych dokumentów. Często korzysta się w tym celu z dodatkowej kopiarki. Rozwiązaniem tańszym i szybszym jest zastosowanie technologii Multiple Original Printihg (technologia ta jest także znana pod nazwą mopying). Wykorzystuje się w niej urządzenia łączące funkcje drukarki i kopiarki. Zamiast wielokrotnego kopiowania wydrukowanego dokumentu drukuje się go od razu w potrzebnej liczbie kopii na szybkiej, laserowej drukarce. 

Drukarki termiczne - to kolejny przykład drukarek bez uderzeniowych. Stosowane są one w faksach, ale do komputerów stosowane są dosyć rzadko. Zarówno jakość jak i szybkość druku nie była w starszych modelach drukarek termicznych najlepsza, były za to ciche i względnie tanie. Ich największą wada było wymaganie specjalnego papieru, wrażliwego na ciepło. Papier ten po dłuższym okresie czasu żółkł. Drukarki termiczne nowszej generacji nie maja już tych wad. Obraz tworzony jest podobnie jak w drukarkach igłowych przy pomocy pręcików, tylko zamiast uderzenia igła w taśmę następuje przypalenie papieru drucikami. Drukarki te należą do jednych z najtańszych, produkowane są również w Polsce. Ich zaleta są małe rozmiary i niewielki pobór mocy, dzięki czemu stanowią konkurencje dla zasilanych bateryjne drukarek atramentowych, przeznaczonych do używania w podróży. 

Drukarki strumieniowe - zwane tez „jet printers” lub, żartobliwie, „plujki”, mają wiele zalet. Produkcja drukarek strumieniowych wymagała opanowania trudnej technologii i dotychczas robiły je tylko najlepsze firmy, np. Hewlett-Packard, Canon, Epson, Fujitsu, dlatego stały się one popularne dopiero od 1990 roku. Standardem w tej klasie drukarek jest model DeskJet firmy Hewlett-Packard. W tym modelu stosowana jest, podobnie jak i w większości drukarek strumieniowych obecnie dostępnych, głowica drukująca stanowiąca jedną całość z pojemnikiem na tusz, wystarczającym na 500-1000 stron druku w trybie LQ lub dwukrotnie więcej w trybie pisania na brudno. Drukarki strumieniowe są cichsze nawet od drukarek laserowych. Zużywają znacznie mniej energii, nie grzeją się ani nie wywołują uciążliwych wibracji. Przy drukowaniu tekstów nie ustępują jakością druku drukarkom laserowym. Osiągają przy tym szybkość druku od jednej do sześciu stron na minutę, a nowe modele z głowicami piezoelektrycznymi mogą okazać się nawet szybsze od niektórych drukarek laserowych. Drukowanie „w tle” przy pomocy rozbudowanych edytorów, takich jak Word czy AmiPro odbywa się z podobną szybkością na drukarkach laserowych jak i strumieniowych, przy nieznacznie tylko gorszym kontraście druku dla drukarek strumieniowych. Drukują one szybko również w trybie graficznym, stąd nie ma kłopotów z polskimi znakami. Zdarza się, że drukarki laserowe odmawiają drukowania całej strony grafiki lub skomplikowanego tekstu ze względu na brak pamięci (1 MB RAM w drukarce często nie wystarczy) podczas gdy drukarki strumieniowe nie mają z drukiem graficznym problemów. W odróżnieniu od drukarek laserowych nie tworzą one bowiem pełnego graficznego obrazu strony lecz drukują wiersz po wierszu.