Architektura

Architektura 8-bitowa - to w skrócie architektura systemu przetwarzania danych komputera oparta na 8-bitowych jednostkach informacji. Oznacza to, że za każdym odczytem lub zapisem do pamięci operacyjnej komputera oraz w wewnętrznych transferach procesora używa się dokładnie 8-bitowych porcji informacji. 8 bitów pozwala na określenie do 28 = 256 różnych informacji, co jest stanowczo za mało przy adresowaniu pamięci komputera, dlatego procesory 8-bitowe, mają zazwyczaj 16-bitową szynę adresową - czyli każda z komórek posiada adres wyrażony za pomocą 16 bitów. Przy 16 bitach przestrzeń adresowa rośnie do 64 kilobajtów (216). Procesory te mogą też posiadać rejestry 16 bitowe używane do adresowania pamięci oraz instrukcje umożliwiające wykonywanie prostych przeliczeń na tych rejestrach (zwiększanie, zmniejszanie, dodawanie). 

Architektura 16-bitowa - jest to potoczna nazwa architektury procesora posiadającego wewnętrzne rejestry o długości 16 bitów. Ten fakt przekłada się bezpośrednio na sposób przetwarzania danych w komputerze w porcjach tejże wielkości. Należy podkreślić, że termin architektura 16-bitowa nie odnosi się do długości szyny danych oraz możliwości adresowych takiego procesora. 
Architektura 24-bitowa - sposób przetwarzania danych w komputerze, opierający się na jednostkach danych w porcjach po 24 bity. Oznacza to, że procesor przetwarza dane w dokładnie takich porcjach. Architektura ta była bardzo mało popularna i znalazła zastosowanie głównie w specjalistycznych systemach superkomputerowych produkowanych w latach 70. i 80. XX wieku. 

Architektura 32-bitowa - to w skrócie architektura systemu przetwarzania danych komputera oparta na jednostkach informacji wielkości 32 bitów. Oznacza to, że procesor przetwarza dane w dokładnie takich porcjach. Jednak w transferach zewnętrznych często wykorzystuje się szersze lub węższe zakresy. Pierwszym procesorem 32-bitowym był BELLMAC-32A zaprojektowany przez AT&T Bell Labs w roku 1980, wprowadzony do sprzedaży w 1982. Później jego nazwa uległa zmianie na WE 32000. Znalazł on zastosowanie m.in. w pierwszym 32-bitowym laptopie. 

Architektura 64-bitowa – to sposób przetwarzania danych w komputerze, opierający się na jednostkach danych w porcjach po 64 bity. Oznacza to, że procesor przetwarza dane w dokładnie takich porcjach. Jednak w transferach zewnętrznych często wykorzystuje się szersze lub węższe zakresy. Architektura 64-bitowa już stosunkowo dawno znalazła zastosowanie w superkomputerach oraz maszynach wielu ośrodków naukowych i firm, gdzie potrzebna jest duża moc obliczeniowa. 64 bitowa architektura jest szczególnie popularna w systemach Uniksowych. W obecnie produkowanych procesorach 64-bitowych z reguły stosuje się mniejszą niż 64-bity szerokość szyny adresowej, co w sposób bezpośredni przekłada się na wielkość fizycznej pamięci jaka można podłączyć do procesorów. Ograniczenie to wynika ze zmniejszenia kosztów produkcji procesorów oraz układów wspomagających. Rozwój komputerów domowych także podąża w tym kierunku, lecz moc maszyn do użytku domowego jest nieporównywalnie mniejsza od komputerów obliczeniowych.